J'en perds la raison.

Podczas setnego przeglądania tego, goddamn, Vouge'a, ocknęłam się troszkę. Uznałam, że to jednak do mnie nie pasuje, takie burżujstwo poniekąd, siedząc, nic-nie-robiąc i tylko wertując kartki z idealnie wygło(/a)dzonymi stereotypami piękna, uznałam, że ne, ani nigdy nie będę tak wyglądać, ani nigdy nie będę robić takich zdjęć, ani nigdy nie będzie mnie stać na te wszystkie ubrania Chanel, Balenciagi, D&G et cetera. Ja wiem wiem, że to nie o to chodzi, ale nawet te owiane tajemnicą pojęcie inspiracji, gdzieśtam się zatraca podczas podziwiania/zazdroszczenia. Ne, to nie Iza. Ale nie potępiam, nie osądzam też nawet, i tak dam mamie kasę, żeby mi kupiła kwietniowy numer w Anglii. U Pauli jakoś nie widzę tych wątpliwości, to znaczyy... do niej to pasuje i nie jest wymuszone. To troszkę przykre, że muszę dochodzić do takich wniosków i jeszcze zaznaczać to pisemnie, ale po dłuższym zastanowieniu, stwierdzam, że to nie takie klimaty dają mi wenę. Więc, prawda, użyję swojej wiecznej wymówki, pokręcę się jeszcze w takich rzeczach trochę, coby nie być ignorantką, chociaż podkreślam, że wiem, że nie należy traktować owych Vouge'ów dosłownie. Głupio wyszło, bo zawsze muszę tak wszystko zaszufladkować, zdefiniować, zinterpretować i napisać na blogu, ale to nie moja wina, takie rzeczy powinno się czuć, a u mnie nie wychodzi to zbyt naturalnie. Koniec.